Σαν σήμερα, το χίλια εννιακόσια σαράντα τέσσερα οι γερμανοί ναζί, εκτελούσαν διακόσιους πατριώτες, στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, κρατούμενους στο Χαϊδάρι. Ανάμεσά τους, ο Ναπολέων Σουκατζίδης, που γνώριζε εφτά γλώσσες, αρνήθηκε να τον ανταλλάξουν με κάποιον άλλον κρατούμενο. Αν δεχθώ, θα εκτελεστούν εκατόν ενενήντα εννιά; Όχι. Τότε εκτελέστε εμένα. Ακόμη ο αδελφός του Μανώλη Γλέζου, Νίκος Γλέζος. Άλλη πάστα ανθρώπων, ήρωες, με την πραγματική έννοια της λέξης.

Από τότε τι άλλαξε; Επίφοβοι εγκέφαλοι, σκηνοθετούν θανάτους, αλιεύουν δόξα, μέσα στα χαλάσματα.  Ξενόδουλοι οσφυοκάμπτες, διαμοιράζονται ιμάτια,  Ερίζουν για τα τριάκοντα. Αποστρέφεται ο ήλιος τα ερείπια, αυτοί ατάραχοι, συνεχίζουν τα εγκλήματα τους. Στον κόσμο  της ευμάρειας αυτοί, ο λαός στη δίαιτα. Στον ορυμαγδό της αλητείας, στον καιρό της ουτοπίας, εν μέσω τόσων θανάτων, αμέτρητων μελλοθανάτων, το μυαλό μου γυρίζει στην  αθανασία εκείνων των ηρώων.

Ο φασισμός έχει πολλά προσωπεία, τότε ναζισμός, τώρα τρόικα. Εκτελούσε τότε μαζικά με πολυβόλα, τώρα εκτελεί μοντέρνα, «ανθρωπιστικά» με χρήμα, με υποτακτικούς.

Τιμή και δόξα στους ήρωες, νεκρούς και ζωντανούς. Χλεύη και καταισχύνη στους προδότες.