ΠΑΛΙΕΣ ΠΛΗΓΕΣ. ΕΧΩ ΠΟΛΛΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΝΑ ΘΡΕΨΩ.

Δεν μιλούσε, δεν γελούσε, δεν έγραφε. Φορτώθηκε, τη γεμάτη αδειοσύνη ζωή του. Χρόνους μετά, αστραπές χαράξανε το μυαλό του. Ξαφνικά, απρόβλεπτα, έπιασε την πέννα σαν νιογέννητο βρέφος, την χάιδεψε, την ντάντεψε, την χόρτασε, πήρε να γράφει: «Κόσμος πολύς, λαοπλημύρα,  σε  αποχαιρετήσαμε. Σου είπαμε καλό κατευόδιο. Μετά το πλήθος αραίωσε, φεύγανε από τον πόνο, ένας ένας ή και πολλοί μαζί.  Μακριά από την πίκρα, μακριά από το πένθος. Στένευε ο κύκλος του πένθους, κι’  όλο στένευε. Είχε  ο καθένας να θρέψει, δικές του πληγές. Άδειασε το σαλόνι, άδειασαν οι κάμαρες, δεν αντηχεί ήχος κουδουνιού στο Χωλ. Φύγανε όλοι, μείναμε μόνοι μητέρα, εγώ και συ, να τα λέμε. Ίσως είναι καλλίτερα έτσι, που ξέρεις, ίσως έτσι καλλίτερα. Που να προλάβω τόσα άτομα να φιλέψω; Ίσως είναι καλλίτερα έτσι, τι να τους  κάνω; Φαίνεται πως σ’ αγαπούσαν πολύ. Εμένα τι να με κάνουν; Ούτε να με ξέρουν δεν θέλουν πια. Αυτός είναι ο κύκλος του ανθρώπου, αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται έστω και σαν φάρσα, ίσως κάποιος βρεθεί να κουβεντιάσει μαζί μου ή να πει κάτι για μένα, όταν θα φύγω κι’ εγώ. Καληνύχτα μητέρα. Συγχώρεσε με, ένα δαιμονισμένο φεγγάρι, στην καρδιά του Αυγούστου, δεν με αφήνει να ησυχάσω. Μου κλέβει τον ύπνο, μου κλέβει τα όνειρα.»

                                                                      

Κοσμάς Ηλιάδης

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΔΙΠΛΕΣ ΚΑΛΠΕΣ

          Ο συγκαλυμμένος με τον επιφαινόμενο μανδύα «δημοκρατικότητας» γερμανικός νεομιλιταρισμός στο αποκορύφωμά του. Λυπάται τον ελληνικό λαό ο Σόιμπλε. Ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός, για τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα. Αντίθετα ο  πρωθυπουργός της χώρας μας, αποδοκίμασε σκίτσο περιοδικού που χαρακτήριζε τον Σόιμπλε ναζιστή. Αυτή είναι η ελληνική κουλτούρα, απέναντι στην δική τους.

          Θα μπορούσε βέβαια ο Σόιμπλε να πει απλά πως δεν συμφωνεί με τις θέσεις της χώρας μας, δίχως να προβεί στους δηλητηριώδεις χαρακτηρισμούς του. Δεν μπόρεσε όμως να κρατήσει μέσα του τέτοιο αδυσώπητο μίσος εντός του. Κατατρέχει μια χώρα κατακρεουργημένη – σε καιρό πολέμου και ειρήνης, αντίστοιχα, από τη γερμανική κατακτητική συμπεριφορά. Με τα  όπλα τις  εκτελέσεις, τις πυρπολήσεις χωριών ολόκληρων – Καλάβρυτα, Δίστομο, Καισαριανή …-  από τη μια μεριά – υποβρύχια, ΖΗΜΕΝΣ, Λέοπαρντ, Χριστοφοράκος - από την άλλη.

          Πήρε την πρέπουσα απάντηση του από τον Έλληνα πρωθυπουργό της χώρας Αλέξη Τσίπρα! «Να μη λυπάστε τον ελληνικό λαό κύριε Σόιμπλε, που σηκώνει το κεφάλι του. Να λυπάστε τους λαούς που σκύβουν το κεφάλι.»

          Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η αγέρωχη  στάση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και  του υπουργού οικονομικών Γιάννη «Βαρουφάκη, τους κακοφάνηκε. Τους φάνηκε σα να τους  σερβίρεις ωμό  κρέας. Πώς να το μασήσουν; Πώς να το  καταπιούν; Συνηθισμένοι να υπογράφουν οι παλιοί υποτακτικοί τους,  ότι τους δίνανε προς υπογραφή, δεν μπόρεσαν να χωνέψουν την άρνηση. Δεν θέλησαν  να αποδεχθούν μια πραγματική διαπραγμάτευση.

          Στην πρεμούρα τους επάνω, να εξωθήσουν τους εκπροσώπους της χώρας μας σε άρνηση, αλλάζουν κείμενα, βρίζουν, ουρλιάζουν. Αλλά και πάλι έχουν δίκιο. Πάλι θα βρεθούν κάποια μίσθαρνα όργανά τους, να παίζουν  τον παλιό ευχάριστα σε αυτούς γνώριμο σκοπό τους. Ναι σε όλα.

          Νομίζω πως το λόγο πρέπει να τον έχει άμεσα, δημοκρατικά ο ελληνικός  λαός. Με διπλές κάλπες. Στη μία κάλπη θα εκλέξει πανηγυρικά, με τεράστια διαφορά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, να διαχειριστεί τα φλέγοντα ζητήματα της χώρας. Στην άλλη κάλπη, να διατρανώσει  καθαρά την πάγια επιθυμία του. Όχι στην τρόικα και τα μνημόνιά της.

Κοσμάς Ηλιάδης

ΚΥΚΛΟΙ ΖΩΗΣ - ΔΕΝΤΡΑ

Βλέπω ένα δέντρο

ά ρε που να βρίσκεται

το γενεαλογικό μου δέντρο

μέχρι που να φτάνουν

οι ρίζες του.

Βλέπω γρασίδι

τριφύλλι μπόλικο

ανάμικτο με χόρτα

ά ρε που είναι τα πρόβατά μου

να βοσκήσουν.

Βλέπω άδειο

κάθισμα λεωφορείου

ά ρε να ήμουν εκεί

να καθόμουν.

Βλέπω άδεια θέση

πάρκινγκ

ά ρε που είναι

το αμάξι μου

να παρκάρω.

Βλέπω μια Αφροδίτη

φρούτο του δάσους

ά ρε να έβλεπα το δέντρο

να έβλεπα και το δάσος.

Κοσμάς Ηλιάδης

ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΠΟΝΟΣ

          Έχει την ικανότητα αυτός ο λογοτέχνης – ποιητής, να σε συναρπάζει με τη γραφή του. Με μια σπάνια ευγένεια ήθους γραφής, πραγματεύεται θέματα επώδυνα, με περήφανα κεκρυμμένο πόνο. Τελειώνοντας το διάβασμα, μια πίκρα σου γαργαλάει τον ουρανίσκο. Ψάχνεις κάτι γλυκό, σοκολάτα, καραμέλα, ότι να είναι.  Αν δεν τα έχεις πρόχειρα δεν πειράζει, μισή κουταλιά του γλυκού ζάχαρη ή μέλι, κάνουν θαυμάσια τη δουλειά τους.

          Για τον Αλέξανδρο Βαναργιώτη ο λόγος,  για το βιωματικό του διήγημα «κάλτσες». Γράφει για δύσκολα ζητήματα, για την φτώχεια, για τις φροντίδες να τα βγάλει πέρα η μάνα του, για την αναπόληση, για τον πόνο της απουσίας. Η αγωνίστρια της ζωής μάνα του, όπως οι περισσότερες μάνες, φορτωμένη τη φροντίδα πολυμελούς οικογένειας, να πλύνει, να σιδερώσει, να μαγειρέψει, να σερβίρει, να φροντίσει για την εμφάνιση των παιδιών. Ενώ είναι με τους άλλους επιεικής, με τον ίδιο της τον εαυτό είναι απαιτητική. Έχει μια ενδόμυχη αρχοντιά, που δεν της επιτρέπει να εμφανίζεται ατημέλητη, απεριποίητη. Μέρος της φροντίδας της, ένα  είδος αδυναμίας είναι τα καλσόν της,  πάνω από το γόνατο, που τα στερεώνει με καλτσοδέτα. Στη φούρια της επάνω, της συμβαίνουν μικροατυχήματα. Πάντα σε ακατάλληλη ώρα, λες και με τον τρόπο αυτό, επαληθεύει πανηγυρικά τον νόμο του Μέρφι. Αφού έχει τακτοποιήσει τους πάντες και τα πάντα,  ετοιμάζεται να φορέσει το καλσόν της,  για να πάει στην εκκλησία, στην αγορά. Καθώς ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός της, ακούγεται ένα α. Η ζημιά έγινε, το καλσόν έσπασε. Γρήγορα η πρακτική θεραπεία, για να περιοριστεί το ατύχημα. Άλλο καλσόν δεν έχει, να πάει να αγοράσει δεν προλαβαίνει, την πιέζει ο χρόνος. Μια σταγόνα όζας για τα νύχια στο προβληματικό  σημείο, η καταστραμμένη θηλιά γίνεται κόμπος, εμποδίζοντας την περεταίρω καταστροφή του καλσόν.

          Πάει καιρός που η μάνα έφυγε. Κατά την ανακομιδή των οστών της, τα οστά των ποδιών της βρίσκονται  μέσα σε ένα σχεδόν ανέγγιχτο από το χρόνο καλσόν, δίχως να ξεχωρίζει κάποιο σημάδι όζας.

          Την αποχαιρετίσανε με τη φράση «Καλό ταξίδι».
Καθώς κοίταζε τις μπεζ κάλτσες της, ψιθύρισε: «Έφτασες μητέρα;» Αμήχανα λόγια. Βαθειά πικρία, πόνος που δεν ξεσπάει, πόνος σκληρός, δάκρυ αναποφάσιστο, να πέσω ή να μείνω.

          Στις πόλεις έτσι γίνεται, δεν αφήνουν τους νεκρούς στην ησυχία τους. Στα χωριά, δεν τους ενοχλούν με ανακομιδές. Στο χωριό μου, στον ίδιο τάφο της οικογένειας, μπαίνει ο επόμενος νεκρός.   Ο μόνος που ενοχλεί τους νεκρούς, είναι ο επόμενος νεκρός: «Ήρθα και εγώ, γινόμαστε όλο και περισσότεροι, κάντε μου μια θέση να βολευτώ μαζί σας». Κάτι τέτοια τους λέει και σμίγει στην παρέα.

Κοσμάς Ηλιάδης

Καλημέρα.

Σας φέρνω τα μαντάτα. Εδώ είμαστε. Έχουμε το δεύτερο εγγονάκι.

Κοσμάς Ηλιάδης