ΔΙΑΦΟΡΑ μέχρι και ΑΔΙΑΦΟΡΑ

                         126

Α Μ Α Ρ Τ Ω Λ Ο Ι    Κ Α Ι    Κ Λ Ε Φ Τ Ε Σ

Κάποιες φορές το μαύρο είναι ωραίο χρώμα. Μαυρίστε αυτούς που μαυρίζουν τη ζωή σας.

  

Κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες. Κλέφτες υπάρχουνε πολλοί, πολλών ειδών, πραγμάτων, ιδεών, ονείρων. Σου κλέβουνε τα όνειρα,  τα επιστρέφουν Εφιάλτες. Τόσοι επιτήδειοι, τόσο «ειδικοί». Έχεις κάτι, σου το κλέβουν, γράφεις κάτι, σου το κλέβουν, παρουσιάζοντάς το σαν δικό τους δημιούργημα. Δεν έχουν δική τους πνευματική περιουσία, τι να κάνουν; Να μείνουν άπραγοι, κλέβουν από εσένα, από εμένα, από τον καθένα, αντιγράφουν, παραποιούν, σβήνουν ένα σίγμα, προσθέτουν κάποιο νι και να ο κόπος τους ο πνευματικός, φρέσκος, φουρνιστός. Μπορεί τα γραπτά σου να είναι κάπως ατημέλητα, ας πούμε «δεύτερα», έχεις όμως τη χαρά, πως  η πνευματική σου παραγωγή, είναι πρωτότυπη, δεν αντιγράφεις, δεν κλέβεις. Και ω του θαύματος, η δική σου πρωτότυπη σκέψη – διατύπωση, να μένει στα αζήτητα, η ίδια σκέψη – διατύπωση, στα χέρια των κλεφτών – αντιγραφέων, να θερίζει δάφνες. Αμέτρητες. Φαίνεται πως οι κλέφτες έχουν πέραση, αρκεί να είναι σπουδαίοι κλέφτες, να κάνουν τη «δουλειά» τους με ταλέντο, με τακτ. Απλό παράδειγμα οι κυβερνώντες, το δίδυμο  Σαμαρά – Βενιζέλου.

Αφού έχουν την συνήθεια, την «ευχέρεια» να κλέβουν, κλέβουν από πολλούς και άκοπα. Στύψε εσύ το μυαλό σου, να κατεβάσει μια ιδέα. Αυτοί έχουν έτοιμες δέκα, αφού μπορούν να κλέψουν και κλέβουν, από οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Κλέβουνε συνθήματα πολιτικά, τα αντιγράφουν, κάποιες φορές κακέκτυπα, κοροϊδεύουν με αυτά τον λαό. Έγραψα για δαύτους:

Όλα αλλάζουν εδώ γύρω

Βελτιώνονται στα χείρω

Οι παλιοί αλογοκλέφτες

Γίνανε των λόγων κλέφτες.

Κλέβουν τα σχέδια της αριστεράς, αλλάζουν ένα σίγμα κάποιο νι, τα παρουσιάζουν για δικά τους, οι αντιπρόσωποι της τρόικας… Κλέβουν τα όνειρά μας και τα κάνουν εφιάλτες, οι Εφιάλτες.

Κοίταξε μη γίνεις κοψοχέρης, κράτα τη σωματική αλλά κυρίως της πνευματική σου ακεραιότητα. Φτάνει πια. Μην πεις πάλι, για τελευταία φορά, πλέον. Η τελευταία φορά, να είναι η τελευταία τους φορά.

Άφετε τους νεκρούς θάπτειν τους εαυτών νεκρούς. Τα πάθη του Χριστού, τα πάθη του λαού. Ποιος νοιάζεται για αυτά; Οι χαμόγελο οδοντόκρεμας υποτακτικοί της τρόικας; Ποιος να γράψει για τα πάθη του λαού;  Όχι για μια εβδομάδα, αλλά πολλά χρόνια διαρκούν. Οι μεγάλοι ποιητές, φύγανε νωρίς. Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου λέγε τι βλέπεις. Ελύτης.

Τον υποδέχτηκαν μετά φανών και λαμπάδων οι φαρισαίοι, ύστερα ψήφισαν τον  Βαραββά, τον Βαραββά, σταυρώνοντάς  τον. Η Μέρκελ ψήφισε τρώγοντας, τον Σαμαρά, τον Σαμαρά. Τον Φαρισαίο, ο οποίος σταύρωσε ένα λαό.

Η γερμανίδα πριν γευματίσει με τον Ιούδα αγνάντευε την Ακρόπολη. Από την οποία στην κατοχή, δυο παράτολμοι νέοι, Μανώλης Γλέζος και Λάκης  Σάντας  κατέβασαν την χιτλερική σημαία με τη σβάστικα. Δεν ήταν από την παράταξη του Ιούδα, από τους προγόνους της  ελιάς ή από την άλλη του ποταμιού.

Με 686.000, ελληνόπουλα Δημοτικού  Σχολείου,  πέρα από τα όρια της φτώχειας, στα όρια της πείνας, κάτι πρέπει να γίνει.

Οι κρατούντες, τάχα μου   αυτοθαυμάζονται σαν παραφουσκωμένοι διάνοι, ενώ από μέσα τους καίει.

Όχι απότομα, αλλά λίγο – λίγο. Λίγο νερό στο κρασί προχθές, λίγο ακόμη χθες, περισσότερο σήμερα. Έτσι γίνονται όλα ήρεμα, σταδιακά, να προχωρήσει μέσα σου καλά, το δηλητήριο της παραίτησης, το έπαθλο της ήττας.

Κάποια μέρα, ίσως  αναρωτηθείς δειλά, πίνω κρασί αραιωμένο με νερό ή νερό με λιγοστές σταγονίτσες  κρασιού; Αργά – πολύ αργά, σιγά – σιγά, μεθοδευμένα, χάθηκε το παιχνίδι. Ήτανε στημένο εξ’ αρχής. Εσύ ευκολόπιστος, άργησες, άργησες πολύ, για να το νοιώσεις.

Τώρα που πουλάνε την ελευθερία σου, την αξιοπρέπεια σου, αντί πινακίου φακής, ανώφελο σχεδόν να αντιδράσεις. Χαυνώθηκες με την κατάσταση, συμβιβάστηκες με όλα. Εξ’ άλλου, αν ξυπνήσεις κάπως, κάποια στιγμή, θα διαπιστώσεις, δυστυχώς, πως είσαι χειροπόδαρα δεμένος. Σου το έλεγα από καιρό, μα εσύ δεν με πίστευες. Το παιχνίδι είναι στημένο και ο διαιτητής στη σέντρα, για τα μάτια του κόσμου.  Κόσμος είσαι και συ, ξύπνα κόσμε, ξύπνα.

Πρώτο βήμα, μη νερώνεις άλλο το κρασί σου, φτάνει πια. Δεύτερο, σήκωσε το κεφάλι ψηλά, κοίταξε τους δυνάστες σου κατάματα, κατά πρόσωπο, όπως σου σύστηνε από παλιά ο Κάλβος. Τον ξέχασες και αυτόν. Τότε θα διαπιστώσεις, πόσο κίβδηλοι, πόσο σάπιοι και δειλοί συνάμα είναι. Θα αναρωτηθείς βέβαια, σ’ αυτά τα ανθρωπάρια πίστευα; Αυτούς του ποταπούς θαύμαζα; Σε αυτούς τους ανίκανους εμπιστευόμουν την τύχη μου, τη ζωή μου, το μέλλον των παιδιών μου; Ε, όχι πια, φτάνει πια.  Αϊ  στο διάτανο. Ξύπνα και προχώρα, προδομένε λαε.

Θα αγωνιστούνε, θα πολεμήσουν με νύχια και με δόντια, να διώξουνε την τρόικα (δηλαδή τους  εαυτούς τους). Θα εργαστούνε φιλότιμα να πάει στα τσακίδια (αμήν και πότε). Μέχρι να το κάνουν (που δεν θα το κάνουν), αρκετοί από εμάς, θα δούμε τα ραδίκια ανάποδα. Μπορεί να συμβεί αυτό, εμείς μπορεί να πεθάνουμε, τα όνειρά μας όχι. Όχι ακόμα, πριν εμείς πεθάνουμε (πραγματικά), ας πεθάνουν αυτοί (πολιτικά).

Φαντάσματα, τεθωρακισμένα,  κυκλοφορούν στους  δρόμους. Νεκροθάφτες με αξίνες και φτυάρια, σκελετοποιοί, που παρασταίνουν τους  θεράποντες. Αθεράπευτα εργαζόμενοι, για το χαμό μας – των περισσοτέρων από εμάς. Απευθύνουν τεθωρακισμένους λόγους από τα κάγκελα. Εκεί που θα άρμοζε να ήταν πολλοί από αυτούς. Αντί  αυτών, ο λαός είναι στα κάγκελα, στη φυλακή, ο ευγενικά αποκαλούμενος και σιωπηρή πλειοψηφία.

Τόσα χρόνια απάτης, τόσα νύχτια σκοτάδια, από την εποχή που έκλεψε ο Προμηθέας τη φωτιά από τους θεούς και  μας δώρισε φως για τη  νύχτα. Ποιο  ύπουλο αφιόνι, ποιο αόρατο σχοινί, μας έχει τόσα χρόνια δεμένους; Ποια πανάρχαια κατάρα, μας καταδικάζει να σπρώχνουμε το βράχο στην ανηφόρα, να πέφτουμε στα Τάρταρα; Να ξεκινάμε από το μηδέν και πάλι από την αρχή! Ποιοι παπατζήδες εγκάθετοι, μαυλίζουν μυαλά  και συνειδήσεις, από τα κανάλια, και όχι μόνο,  καλοζωισμένοι, γραβατωμένοι, καλοστεκούμενοι, χορτασμένοι από το αίμα του λαού; Εμείς, η σιωπηρή πλειοψηφία του λαού, όπως μας κολακεύουνε, αγρόν αγοράζουμε.  Ανεπίδεκτοι μαθήσεως, με ισχυρή μόνωση, για αποδοχή  διδαχών και εξαγωγή συμπερασμάτων.

Μη ξεχνάς τι πέρασες και τι περνάς και τι σε περιμένει. Μετά τις εκλογές, τα νέα μέτρα. Τα ξεπουλάνε όλα, παραλίες, νησιά, τη χώρα ολόκληρη: Θα  τους επιτρέψεις να συνεχίσουν;

Σαμαράς χαμένος, Βενιζέλος τελειωμένος.