ΔΙΑΦΟΡΑ μέχρι και ΔΙΑΦΟΡΑ

               100

ΚΑΓΚΕΛΟΦΡΑΧΤΟΙ  ΙΔΙΩΤΕΣ

Παρελάσεις ιδιωτικές, με τα χρήματα του λαού που στενάζει, στη φτώχεια, στην ανεργία, στο αβέβαιο μέλλον. Παρελάσεις με κιγκλιδώματα, για ποιον, για ποιους;  Για τους ίδιους τους κρατούντες, για να  αυτοθαυμάζονται σαν παραφουσκωμένοι διάνοι. Αφελές ερώτημα. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. Εσύ,  λαέ δεμένε με τριχιά (Βάρναλης) τι κάνεις; Πως  αντιδράς σε τούτα; Τι έχεις να χάσεις πια; Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα.

Όχι απότομα, αλλά λίγο – λίγο. Λίγο νερό στο κρασί προχθές, λίγο ακόμη χθες, περισσότερο σήμερα. Έτσι γίνονται όλα ήρεμα, σταδιακά, να προχωρήσει μέσα σου καλά, το δηλητήριο της παραίτησης, το έπαθλο της ήττας.

Κάποια μέρα, ίσως  αναρωτηθείς δειλά, πίνω κρασί αραιωμένο με νερό ή νερό με λιγοστές σταγονίτσες  κρασιού; Αργά – πολύ αργά, σιγά – σιγά, μεθοδευμένα, χάθηκε το παιχνίδι. Ήτανε στημένο εξ’ αρχής. Εσύ ευκολόπιστος, άργησες, άργησες πολύ, για να το νοιώσεις.

Τώρα που πουλάνε την ελευθερία σου, την αξιοπρέπεια σου, αντί πινακίου φακής, ανώφελο σχεδόν να αντιδράσεις. Χαυνώθηκες με την κατάσταση, συμβιβάστηκες με όλα. Εξ’ άλλου, αν ξυπνήσεις κάπως, κάποια στιγμή, θα διαπιστώσεις, δυστυχώς, πως είσαι χειροπόδαρα δεμένος. Σου το έλεγα από καιρό, μα εσύ δεν με πίστευες. Το παιχνίδι είναι στημένο και ο διαιτητής στη σέντρα, για τα μάτια του κόσμου.  Κόσμος είσαι και συ, ξύπνα κόσμε, ξύπνα.

Πρώτο βήμα, μη νερώνεις άλλο το κρασί σου, φτάνει πια. Δεύτερο, σήκωσε το κεφάλι ψηλά, κοίταξε τους δυνάστες σου κατάματα, κατά πρόσωπο, όπως σου σύστηνε από παλιά ο Κάλβος. Τον ξέχασες και αυτόν. Τότε θα διαπιστώσεις, πόσο κίβδηλοι, πόσο σάπιοι και δειλοί συνάμα είναι. Θα αναρωτηθείς βέβαια, σ’ αυτά τα ανθρωπάρια πίστευα; Αυτούς του ποταπούς θαύμαζα; Σε αυτούς τους ανίκανους εμπιστευόμουν την τύχη μου, τη ζωή μου, το μέλλον των παιδιών μου; Ε, όχι πια, φτάνει πια.  Αϊ  στο διάτανο. Ξύπνα και προχώρα, εαυτέ.