Έρχονται κάποιες στιγμές που χαλαρώνεις, είσαι αλλιώς, ένας άλλος, αγνώριστος εαυτός.  Τότε, κάνουν γύρους  οι λασπεροί κύκλοι του μυαλού σου, αναπολείς και επιστρέφεις. Στα νάματα; Στην πηγή; Πάντως επιστρέφεις. Εκεί, βρίσκεις στα υπόγεια του νου και της γραφής, κάτι αποκηρυγμένα γραπτά σου. Ποιήματα να τα χαρακτηρίσεις,  στιχάκια να τα πεις,  πεζοτράγουδα ή πως αλλιώς. Πρωτόλεια τα αποκαλούν οι ειδικοί.

Είναι εκεί και σε περιμένουν, κάποιες φορές σε κατατρέχουν. Γιατί τόση παραμέληση; Παιδιά σου είμαστε, έστω και ανάπηρα! Μην μας αγνοείς, κατάφορα! Δεν άντεξα τις φωνές και σας τα παραδίδω. Να βγουν από το υπόγειο, να πάρουν καθαρόν αέρα (τρόπος  του λέγειν, στο καφενείο του φατσοβιβλίου).

Κάποιοι, διαβάζοντας, θα έχουν το κουράγιο, την υπομονή και τις αντοχές,  να φτάσουν ως το τέλος. Ας τα κάψουν, ας τα πετάξουν, εγώ δεν μπορώ. Είναι δικά μου, η ζωή μου. Παιδιά μου είναι, έστω και ανάπηρα. Στο κάτω – κάτω, γράφω - έγραφα και έτσι.

ΔΙΑΦΟΡΑ μέχρι και ΔΙΑΦΟΡΑ

96

MUS – MUS (ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΜΟΥΣΑΚΑΣ – Κ 7)

Πήγα στο ωδείο

για να δω το θειο

θείε σε παρακαλώ

κάνε με παιδί καλό.

Με κάλεσε στο σπίτι

για να μάθω μουσικά

μα για καλή μου τύχη

τα ξεφύγαμε γλυκά.

Είχε μια γυναίκα

που έκανε για δέκα

σε χάρη και ομορφιά

μα και στα οικοκυρικά.

-   Με λύπη μου κατάλαβα

και όμως σε ανάλαβα

είσαι πολύ τεμπέλης

θα μάθεις θες δε θέλεις.

-    Θείε μου σε παρακαλώ

ρίξε τις νότες στο γιαλό

άσε τις μούσες και τα μουσικά

μύρισα στο σπίτι μουσακά.

Έτσι η νότες και η μουσική

ξεμείνανε στη μέση

μα θαρρώ η ζημιά μικρή

εγώ άδειασα το τραπέζι.

Λέω,  μου έμεινε από τότες

κάθε που ακούω νότες

αλλά και άλλα μουσικά

τρελαίνομαι για μουσακά.