ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ ΑΛΩΝΙΑ

Στο άρμα των ονείρων σου δεμένος

σαν κάποιας τρέλας, σκλάβος, λογικής

στο δώμα μου πολυταξιδεμένος

διαλέγω δώρα κάποιας περιωπής.

Άπιαστα όνειρα φρούδες ελπίδες

πάνω σε ρόδες άγρια βουνά

θα κλείδωνες τις καταιγίδες

κι’ εμείς σου ψάλαμε το ωσαννά.

Η μέρα κακοτράχαλη με πόνους

βοριάς  φυσάει στ’ άψυχο κερί

παμπάλαιους δυστυχισμένους χρόνους

αντάμα φέρανε οι νέοι οι καιροί.

Πάλι γυρίσαμε πίσω στα ίδια

ο χρόνος είναι κύκλος που γυρνά

παλάτια χτίζαμε στα ροκανίδια

χαρούμενοι πως ήταν στεγανά.

Άδεια τα τραίνα τώρα έχουν φύγει

νύχτα βροχή στον έρημο σταθμό

το λιγοστό κουράγιο μου με πνίγει

κι’ άλλοι αγώνες δίχως λυτρωμό.

Σαπίσανε τα μαρμαρένια αλώνια

μα χάθηκε κι αυτός ο Διγενής

τώρα στο ζόφο βουτηγμένα χρόνια

κι’ ο Λαφαζάνης λάτρης της δραχμής.

Τώρα που τέλειωσε το πανηγύρι

δίνεις σινιάλο για καινούργια αρχή

πες μου ποιας στείρας μέλισσας τη γύρι

να την αρμέξουμε σαν προσευχή.

Τυχάρπαστοι σωστοί και τυμβωρύχοι

σε σφάξανε σε κλαίνε γοερά

κι’ είναι τόσο παράταιροι οι ήχοι

σε σφάζουνε ακόμα μια φορά.

Επιλήσμων παλαιόθεν
και αντιγραφέας εξ ιδίων

Κοσμάς Ηλιάδης