ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ

Ως τη θάλασσα
Στις παρυφές του φλοίσβου
Κατηφορίζει
Ο πευκώνας από το βουνό.
Ο Πάνας με τη φόρμιγγα
Γλυκόλαλο αηδόνι λες
Με κρυστάλλινο ύμνο ερωτικό
Καλεί περιπαθής
Την αναδυομένη
Την ασημένια
Αυγουστιάτικη σελήνη
Οι σταγόνες
Κυλούν από τις καμπύλες της
Ασημίζουν την άμμο
Ο Αίολος καιροφυλακτεί
Δεν ανέχεται προσήλυτους
Με περισσή αυθάδεια να αλωνίζουν
Στα κτήματά του τα θαλασσινά
Στους όρμους και στα περιγιάλια
Σφόδρα
Ερωτευμένος και αυτός
Με την ασημόχρυση
Αξιέραστη θεά.

Αρπάζει
Μες τα δάχτυλα τον άσκαυλο
Και με ορμή και με οργή
Αδειάζει
Τα πνευμόνια του εντός του.

Ξάφνου κοσμοταραχή
Και καταποντισμοί
Καράβια θρύψαλα
Και θαλασσοπνιγμοί
Ο μελωδός
Ανηφορίζει άταχτα
Ασθμαίνοντας ελαύνει
Μην τον αρπάξει
Άγριο κύμα
Τον τραγοπόδη εραστή
Τον καταπιεί σε μια χαψιά
Τον βουνίσιο που δεν ξέρει
Τι λάβα είναι η αρμύρα
Και πως «παίζει» σαν θυμώνει.

Επιλήσμων  παλαιόθεν
και αντιγραφέας εξ ιδίων

Κοσμάς Ηλιάδης