ΠΕΣ ΠΩΣ …

Μακριά από την άλλοτε γαλανή, φουρτουνιασμένη θάλασσα…. Κλείστηκες στο καβούκι σου. Μακριά από τα νερά της αλμύρας. Μπορεί κατά καιρούς να χάιδευε το μάγουλο, υποψία αμυδρής αλμύρας. Έτσι κυλούσε τα λαδωμένα του γρανάζια, αμίλητος, σκληρός ανίκητος, ο χρόνος.

Πες πως ήταν όνειρο, που δεν βρήκε στέρεα γη. Τραγούδι που έχασες τα λόγια του. Έμεινε η μουσική του, αυτοσχεδιάζεις, προσπαθείς, δοκιμάζεις ξανά και ξανά, κοστούμια σε ξένο σώμα.
Σπουργίτη που χτύπησε στο τζάμι σου, άνοιξες μα είχε φύγει. Ανυπεράσπιστο.

Πες πως σκάλωσες, σκόνταψες, έπεσες. Μάτωσες μύτη. Κοιτούσες ψηλά στον ουρανό. Ήταν λάθος βέβαια να χαζεύεις ψηλά, σαλός αλαφροίσκιωτος. Θαύμαζες τα σύννεφα, περπατώντας με λυμένα κορδόνια.

Επιλήσμων  παλαιόθεν
και αντιγραφέας εξ ιδίων

Κοσμάς Ηλιάδης