Καλημέρα. Καλή εβδομάδα.

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΚΡΑΣΙ

Δεν τις άρεσε το πληκτικό χαμόσπιτο, κατά τα μεσάνυχτα ξεπορτίζανε, αθόρυβα με προσοχή περίσσεια, μην τις ακούσει η εχθρεύουσα. Λύνανε το σκύλο από την αυλή του αρχοντικού, τον έπαιρναν μαζί τους.

Αλητεύανε στα στέκια του Τσιτσάνη, Καραμπουρνάκι, κούτσουρα του Δαλαμάγκα, Περαία, Μπαξέ Τσιφλίκι, Αγία Τριάδα. Επιστρέφανε λίγο πριν το χάραμα, πρωτού ξυπνήσει η κακιά, διαλυμένες. 

Που όρεξη για δουλειά την άλλη μέρα, εξ άλλου ξυπνούσανε το μεσημέρι. Πότε – πότε γλιστρούσαν κάποια ξένα δάκρυα, η στάχτη τα ρουφούσε αμέσως, σβήνοντας τα ίχνη τους.

Άλλες πάλι φορές, κάποιες αποκηρυγμένες τρίχες μύστακος, μισοκοιμόντουσαν στο βυθό τους. Με τις πρώτες βροχές του Φθινοπώρου, μαζεύονταν οι τέντες, κλείνανε ένα - ένα τα καταστήματα. 

Ήταν η εποχή που μανταλώνανε πόρτες και παράθυρα, να μην αλωνίζει ελεύθερα το κρύο και η υγρασία.

Τότε άρχιζαν να μυρίζουν παράξενα, τσιγαρίλα, όμως πιο έντονα το κόκκινο της φωτιάς κρασί, οι γόβες της σταχτοπούτας

Επιλήσμων παλαιόθεν
και αντιγραφέας εξ ιδίων

Κοσμάς Ηλιάδης