Δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι θεμιτό, να δοκιμάζω τα νεύρα σας, Σαββατιάτικα. Πολλές φορές άκουσα τη φράση, με διάφορες παραλλαγές ή επαναλήψεις. Είπε ο σοφός διδάχος: «Οι ευτυχισμένοι ζούνε την ευτυχία τους, οι άλλοι, γράφουμε, άλλος μέτρια, άλλος καλά, άλλος καλλίτερα.» «Εσύ είσαι δυστυχισμένος;» «Όχι, γράφω  για τη δυστυχία των άλλων. Υπάρχει πολλή δυστυχία γύρω μας, κάτι πρέπει να κάνω και εγώ.» Δεν άντεξα την τελευταία φορά, σκέφθηκα να κοινολογήσω το ζήτημα. Ακόμα σκέφθηκα να το θέσω σε ψηφοφορία.  Με 686.000, ελληνόπουλα Δημοτικού  Σχολείου,  πέρα από τα όρια της φτώχειας, στα όρια της πείνας, κάτι πρέπει να γίνει. Όσοι θέλετε  να λάβετε μέρος στη διαδικασία καταγραφής ευτυχίας ή δυστυχίας του μέσου Έλληνα, μπορείτε να ψηφίσετε με σχολιασμό ή χωρίς αυτόν. Να βάλετε τον αριθμό 1 όταν ψηφίζετε πως η δυστυχία περίσσεψε στο τόπο μας, ανεξάρτητα από την ατομική σας κατάσταση. Θα βάλετε τον αριθμό 2 όταν ψηφίζετε πως η δυστυχία λιγόστεψε στον τόπο μας, και το γράμμα χ, όταν βλέπετε τα πράγματα, ούτε από τη μια ή την άλλη πλευρά. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, σκέφτομαι να το στείλουμε στον Σαμαρά. Αν οι ψήφοι στον αριθμό 1 είναι περισσότεροι, να του στείλουμε  μήνυμα, πως ήρθε ο καιρός να τσακιστεί, να φύγει. Αν οι ψήφοι στον αριθμό 2 είναι περισσότεροι, να του στείλουμε  μήνυμα, «να μας ζήσει η τρόικα», αν πάλι οι ψήφοι στο σημείο χ είναι περισσότερο, πως αντέχουμε ακόμα στο φτύσιμο.