ΔΙΑΦΟΡΑ μέχρι και ΔΙΑΦΟΡΑ

               111

Θα αγωνιστούνε, θα πολεμήσουν με νύχια και με δόντια, να διώξουνε την τρόικα (δηλαδή τους  εαυτούς τους). Θα εργαστούνε φιλότιμα να πάει στα τσακίδια (αμήν και πότε). Μέχρι να το κάνουν (που δεν θα το κάνουν), αρκετοί από εμάς, θα δούμε τα ραδίκια ανάποδα. Μπορεί να συμβεί αυτό, εμείς μπορεί να πεθάνουμε, τα όνειρά μας όχι. Όχι ακόμα, πριν εμείς πεθάνουμε (πραγματικά), ας πεθάνουν αυτοί (πολιτικά).

Τα βάσανα του λαού, βάσανά τους, το δίκιο του καθημερινού ανθρώπου, ο αγώνας του, οι αγωνίες του, για επιβίωση και δικός τους αγώνας. Τα παράπονα και οι ελπίδες, για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, αυτά και όλα τα άλλα, τα ευανάγνωστα, τα γνωρίζουν, τα νοιώθουν, τα βιώνουν, από έξω και ανακατωτά, οι παπαγάλοι και τα παπαγαλάκια τους. Αυτός είναι ο διακαής πόθος τους, ο ανομολόγητος καημός τους. 

Αριστοκράτες του καλοντυμένου ψεύδους, γνήσιοι σαλτιμπάγκοι, μπορούν και ξεγελούν για καλλίτερες  μέρες. Κροκόδειλοι, χύνουν άφθονα ανάλατα δάκρυα. Ανθεκτικά τομάρια, αναίσθητοι, στον πόνο και την φτώχεια του λαού, καταπίνουν μαγνητόφωνα, λένε και ξαναλένε τα παραμύθια τους. Αυτοί  παραμυθιάζουν, εμείς παραμυθιαζόμαστε.  Ακόμα μια φορά (λένε κάποιοι), – η τελευταία φορά -  άλλη μια ευκαιρία τους δίνουν πάλι. Η  επομένη μέρα, τους  βρίσκει με κομμένα χέρια, τους  κοψοχέρηδες.

Πιστεύω, πιστεύω πολύ. Ληγμένοι άνθρωποι, αποφασίζουν και διατάσσουν, γκρεμίζουν το σάπιο σύστημα (το σύστημά τους).  Χτίζουν παλάτια (τα παλάτια τους). Μπορώ να μην πιστεύω, το δικαιούμαι; Όχι, δεν το επιτρέπει ο ορθολογιστικός τρόπος σκέψης.

Φαντάσματα, τεθωρακισμένα,  κυκλοφορούν στους  δρόμους. Νεκροθάφτες με αξίνες και φτυάρια, σκελετοποιοί, που παρασταίνουν τους  θεράποντες. Αθεράπευτα εργαζόμενοι, για το χαμό μας – των περισσοτέρων από εμάς. Απευθύνουν τεθωρακισμένους λόγους από τα κάγκελα. Εκεί που θα άρμοζε να ήταν πολλοί από αυτούς. Αντί  αυτών, ο λαός είναι στα κάγκελα, στη φυλακή, ο ευγενικά αποκαλούμενος και σιωπηρή πλειοψηφία.