Καλημέρα.

          Συνέβησαν και άλλα πράγματα στο γυμνάσιο Κιλκίς. Εκτός από το Άμα τω ήρι αρχομένω σβόμπα γενομένω, είχαμε τις απαιτήσεις μας, για εκδρομή. Μόλις βλέπαμε ήλιο στον ουρανό, ζητούσαμε με μια φωνή, την εκδρομή  που μας χρωστούσαν, μετρούσαμε τις μέρες, βέβαια. Ο Γυμνασιάρχης ο Θάνος, εξαίρετος άνθρωπος, μας έκανε τη χάρη κάποια Τετάρτη.

          Σε μια χορτολειβαδική  έκταση στον κάμπο του Κιλκίς. Στα όρια του δημόσιου χώρου, ήταν ένα επίπεδο χωράφι με μπόλικο γρασίδι. Ακόμα δεν γνωρίζαμε τη λέξη ή  την ύπαρξη του γκαζόν. Εκεί στήσαμε τα τέρματα, παίζαμε ποδόσφαιρο. Στην άλλη άκρη του, ένας  ακορντεονίστας μαθητής, έπαιζε τα κύματα του Δούναβη. Από του πουθενά, ήρθε ένας μανιασμένος καβαλάρης. Κατέφτασε οργίλος σίφουνας,  παλιός αντάρτης, φωνάζοντας: Γ..μώ τη μουζίκα σου, βγείτε όλοι έξω από το χωράφι μου, πάρτε δρόμο εμπρός. Ειδοποίησε τον αγροφύλακα, η ζημία ήταν πάνω από εκατόν πενήντα δραχμές, ο εκπρόσωπος του νόμου την αποτίμησε σε ογδόντα έξι δραχμές. Ο ιδιοκτήτης του αγρού  περιόρισε  το ποσό στις ογδόντα δραχμές.

          Μαζέψαμε τα χρήματα δραχμή – δραχμή.  οι καθηγητές δεν το δέχτηκαν. Πλήρωσαν αυτοί, αντί για μας τη ζημιά.  Ο φόβος ήταν για την άλλη μέρα. Βγήκε αληθινός, που είσαι Μέρφι,  η Βουτυρά είπε: Για εκδρομές και για παρανομίες, είσαστε πρώτοι. Για μαθήματα, πέρα βρέχει.

Κοσμάς Ηλιάδης