ΠΑΛΙΕΣ ΠΛΗΓΕΣ. ΕΧΩ ΠΟΛΛΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΝΑ ΘΡΕΨΩ.

Δεν μιλούσε, δεν γελούσε, δεν έγραφε. Φορτώθηκε, τη γεμάτη αδειοσύνη ζωή του. Χρόνους μετά, αστραπές χαράξανε το μυαλό του. Ξαφνικά, απρόβλεπτα, έπιασε την πέννα σαν νιογέννητο βρέφος, την χάιδεψε, την ντάντεψε, την χόρτασε, πήρε να γράφει: «Κόσμος πολύς, λαοπλημύρα,  σε  αποχαιρετήσαμε. Σου είπαμε καλό κατευόδιο. Μετά το πλήθος αραίωσε, φεύγανε από τον πόνο, ένας ένας ή και πολλοί μαζί.  Μακριά από την πίκρα, μακριά από το πένθος. Στένευε ο κύκλος του πένθους, κι’  όλο στένευε. Είχε  ο καθένας να θρέψει, δικές του πληγές. Άδειασε το σαλόνι, άδειασαν οι κάμαρες, δεν αντηχεί ήχος κουδουνιού στο Χωλ. Φύγανε όλοι, μείναμε μόνοι μητέρα, εγώ και συ, να τα λέμε. Ίσως είναι καλλίτερα έτσι, που ξέρεις, ίσως έτσι καλλίτερα. Που να προλάβω τόσα άτομα να φιλέψω; Ίσως είναι καλλίτερα έτσι, τι να τους  κάνω; Φαίνεται πως σ’ αγαπούσαν πολύ. Εμένα τι να με κάνουν; Ούτε να με ξέρουν δεν θέλουν πια. Αυτός είναι ο κύκλος του ανθρώπου, αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται έστω και σαν φάρσα, ίσως κάποιος βρεθεί να κουβεντιάσει μαζί μου ή να πει κάτι για μένα, όταν θα φύγω κι’ εγώ. Καληνύχτα μητέρα. Συγχώρεσε με, ένα δαιμονισμένο φεγγάρι, στην καρδιά του Αυγούστου, δεν με αφήνει να ησυχάσω. Μου κλέβει τον ύπνο, μου κλέβει τα όνειρα.»

                                                                      

Κοσμάς Ηλιάδης