Καλημέρα.

Χρόνια πολλά Δήμητρα. Χρόνια πολλά Δημήτρη. Χρόνια πολλά Θεσσαλονίκη. Ας το γιορτάσουμε, χωρίς μπαλωθιές.

ΕΦΤΑ ΠΕΠΛΑ

Αν δεις κάποιον, να περνάει από τη γειτονιά σου, καβάλα, σε κούφιο ξύλινο άλογο με τροχαλίες, ή σε σκούπα, να σπέρνει πεφτάστερα ή πυγολαμπίδες πασπαλισμένες με αστερόσκονη, μην με σκεφτείς, δεν θα είμαι εγώ.

Αν δεις κάποιον, με ένα λαγό ντυμένο με πετραχήλια αγκαλιά, μοιράζοντας χαμόγελα, να τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά και το ακριβό του τόξο, το πολύχρωμο. Τον κόσμο τούτο τον επάνω ή τον άλλο, φλεγόμενο παράδεισο, κόλαση δροσιάς, κόσμους άλλους, φανταστικούς κι’ ανύπαρκτους, ακόμα και στο δόλιο του το νου, να μην νοιαστείς, μην τρέξεις, δεν θα είμαι εγώ.

Αν δεις κάποιον με διθέσιο, στη γη ή στον αέρα, να κόβει βόλτες στη γειτονιά σου, μην με υπολογίζεις, δεν θα είμαι εγώ.

Αν δεις κάποιον με γκρίζα φόρμα της δουλειάς, μα ξασπρισμένη κάπως, με λαμπιρίζουσα τσάπα στον ώμο, να είσαι βέβαιη πως θα είμαι εγώ. Θα έρθω πάλι απρόσκλητος, στα ξαφνικά, να κατοικήσω στα λευκά όνειρα σου. Να πλουτίσω την αχανή έρημη αυλή σου, με τουλίπες λογιών – λογιών, καταγωγής και χρωμάτων. Να σε γλυκάνω με βότανα αρωματικά που θα φυτέψω, της μέντας, του θυμαριού, του δυόσμου, βασιλικού και γαρυφάλλου. Να αγκαλιάσω την παραμελημένη δίψα των βαθύσκιων δένδρων σου, να τα ποτίσω, να τα λιπάνω, να τα κλαδέψω. Μα να φυτέψω κι’ άλλα, για να πλουτίσουμε το βασίλειο μας, των πράσινων κελαϊδισμών. Τότε που θα βογκάει η αυλή σου, βαρυφορτωμένη, από ρόδα και ροδιές, σπουργίτια και αηδόνια. Ακολουθώντας τις γελαστές αμυγδαλιές, θα μπούνε στο χορό οι κερασιές, γεμάτες βόμβο μελισσών.

Τα εφτά πέπλα της αυγής,
θα ξετυλίξω ένα – ένα,
ώσπου να βρω
την αλήθεια του κορμιού σου,
γυμνή.

Θα σε λούσω με λεμονανθούς
και με αυτούς θα μεθύσουμε.

Επιλήσμων εκ παλαιόθεν

και αντιγραφέας εξ ιδίων

Κοσμάς Ηλιάδης