ΣΑΝ ΨΕΜΑ

Το ημερολόγιο των τσιγγάνων, παλιά είχε μόνο έντεκα μήνες. Μετρούσαν ή λέγανε, Μάρτης,  Μάης, παραλείποντας – διαγράφοντας τον ενδιάμεσο μήνα, τον Απρίλη. Είχαν κάποια πικρά και θλιβερά προηγούμενα μαζί του.

                   

Παλιότερα οι τσιγγάνοι ήσαν περιφερόμενες νομάδες, από περιοχή σε περιοχή, από χωριό σε χωριό. Μετέρχονταν διάφορα επαγγέλματα, του γανωτή, του καλαθοπλέκτη, του ψευτογιατρού, του εμπόρου, του αρκουδιάρη, οι γυναίκες πουλούσαν καλάθια, διαβάζανε (τάχα) τη μοίρα κάθε γυναίκας, παντρεμένης ή ανύπαντρης,  ρίχνανε χαρτιά, ζητιάνευαν ή κλέβανε. Μεγάλες οικογένειες, με πολλά παιδιά, αμείβονταν ελάχιστα, πολλές φορές σε είδος, σιτάρι, τυρί, κλπ. Στήνανε σκηνές, ταξιδεύανε με, κάρα, είχανε άλογα, καμιά κατσίκα ή  άλλα ζωντανά. Το χειμώνα μένανε κάπου σταθερά. Τα άλογά τους λιπόσαρκα και κακοζωισμένα, όλο το χειμώνα, μόλις βγαίνανε τον Απρίλη να φάνε πράσινο  χορτάρι, τα έπιανε τσίρλα (κόψιμο) και ψοφούσαν. Για να ξεχνάνε το δυσάρεστο γεγονός, διέγραψαν το μήνα από το χρονολόγιο τους, σαν να μην υπήρχε ο  Απρίλης, σαν να μην χάνανε τα ζώα τους.

Σήμερα τα πράγματα αλλάξανε, έχουνε πολλά άλογα και οι τσιγγάνοι, δέκα – δεκαπέντε, κλεισμένα στο καπό του ντάτσουν. Δεν παθαίνουν κόψιμο από το χορτάρι του Απρίλη, αλλά πολλές φορές μένουν από καύσιμα, και τα δικά τους και τα δικά μας αυτοκίνητα, λόγω έλλειψης ρευστών χρημάτων.

Κοσμάς Ηλιάδης