Καλημέρα.

Κάναμε και άλλα γλωσσικά πειράματα, στο γυμνάσιο Κιλκίς. Στη δεκαετία του εξήντα, το τραγούδι του Στέλιου Καζαντζίδη για την «κακούργα μετανάστευση», έκανε θραύση, ακούγονταν παντού, συνέχεια:

Στις φάμπρικες της Γερμανίας

και στου Βελγίου της στοές

πόσα παιδιά σκληρά δουλεύουν

και κλαίνε οι μάνες αχ μοναχές.

Κακούργα μετανάστευση …

Είχε βγάλει και ένα άλλο τραγούδι ο Στέλιος, όχι τόσο ονομαστό, θέμα του ο θάνατος:

Θέλω να πεθάνω, θέλω να πεθάνω,

θέλω να πεθάνω, για να μην πονώ …

Πήραμε, οι «αρχαιοκάπηλοι» συμμαθητές, τους στίχους του Βίρβου Δερβενιώτη, να τους μεταφράσουμε στην αρχαία ελληνική γλώσσα:

Βούλομαι τεθνάνε, βούλομαι τεθνάνε …

Άπαντα τα άλγη εμοί πεπτοκότα …

Κάποιοι άλλοι πιο απαιτητικοί, πιο προχωρημένοι,  δοκίμασαν την μεταφορά του άσματος στην αρχαία ιταλική, την Λατινική γλώσσα.

Mole omorivi, mole omorivi

mole omorivi…

Μέρες  αξέχαστες λέμε τώρα. Η αλήθεια είναι πως απορώ με τον εαυτό μου. Μετά από τόσα χρόνια τα θυμάμαι.

Έτσι κυλούσαν οι μέρες, εκεί και τότε.

Κοσμάς  Ηλιάδης