Τρίτη 30 Ιουνίου 2015



Καλημέρα.


Για τους πεινώντες και διψώντες
για τους μη  έχοντες που την κεφαλή κλείνε
για τους 10.000 αυτόχειρες
για τα 686.000 Ελληνόπουλα
που δεν έχουν κολατσιό για το σχολείο
για τους 1.500.000 άνεργους
για την αγία τριας ελέησον ημάς
Άνθιμος Καμίνης Μπουτάρης
για την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού
για την ενορχηστρωμένη ομοβροντία
Σαμαράς βενιζέλος  Θεοδωράκης Φώφη
Σάκης Γεωργιάδης Βορίδης Θεοχάρης
Για το γιο μου και τα αδέλφια μου στα ξένα
για την κόρη και τα εγγόνια μου
και για άλλους τόσους
και για άλλα τόσα
ΟΧΙ με την καρδιά μου ήσυχη
για την Ελλάδα που υποφέρει

Κοσμάς Ηλιάδης

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015



Καλημέρα.

ΟΧΙ

Παμπάλαιοι οι δρόμοι της αρετής και της κακίας
δρόμοι του ψεύδους μα και της επώδυνης της αληθείας
θαρρώ πως έφτασε η ώρα σου τώρα λαέ βασανισμένε
άνθρωπε ευκολόπιστε, λαέ  από ηγέτες προδομένε.

Φαίνεται μοιάζει με άρνηση είναι στη ζωή κατάφαση
αυτό το θετικό το μέγα ΟΧΙ αυτή η σκληρή ανάβαση
ΟΧΙ στις πανικόβλητες από καιρό στις πουλημένες εξουσίες
Ναι στον αγώνα του λαού, ναι στις πάντα ηρωικές θυσίες.


Βενιζέλος Σαμαράς Θεοδωράκης η αγία ελέησον τριάς
ευλογήθηκαν από Ευρώπη για να πνίξουνε εμάς
αυτοί οι τρεις σωματοφύλακες των ξένων γίνανε οι θύλακες
αυτοί οι τρεις οι άθλιοι, βγάζουνε μόνο μια φωνή τρισάθλιοι.

Δεν ξέρουν από βάσανα ξένοι από φτώχεια πικρή και πόνο
παρά παντρεύονται την βολική για αυτούς την εξουσία μόνο
το αποφάσισαν εδώ, εκεί,  μας βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό
λέμε ναι στη ζωή στην περηφάνια και ΟΧΙ στον γκρεμό.


Κοσμάς Ηλιάδης

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015



Καλημέρα

          ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ ΖΩΗ

          Τον έβλεπε, ο φαροφύλακας, για δεύτερη φορά απόψε. Αεικίνητο, να χειρονομεί, να μουντζώνει, να απειλεί, με φωνές,  με αρές. Εδώ είμαι ζωή και θάλασσα κι’ αρμύρα. Εδώ είμαι θάλασσα κι’ αγριεμένο κύμα. Μη θαρρείς πως τελειώσαμε, θα τα λέμε,  ξανά και ξανά. Εσύ με τη δύναμή σου, εγώ με τα  μπράτσα μου και το μυαλό μου.  Ώσπου να σε δαμάσω,  να με αφήσεις ήσυχο, για ώσπου να με αποτελειώσεις. Σκληρή, κακιά, μαργιόλα άτιμη, σκοτεινή,  πλανεύτρα κι’ άγρια σκύλα.

          Άγρια νύχτα, χειμερινή, κατράμι μαύρο, δεν έβλεπες τη μύτη σου. Κι’ η θάλασσα αγρίμι ανταριασμένο, να σηκώνει κύματα θεόρατα, να χτυπιέται με μανία στα βράχια, να τραβιέται μέσα, για να επιστρέψει ξετρελαμένη, ακούραστη. 
Πως μπόρεσε ο Αλέξης  να πιάσει κάβο, μεσάνυχτα και κάτι, πως κατάφερε να βρει πέρασμα, να ασφαλίσει τη σκούνα του, να βγει στη στεριά, τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένος, μουσκεμένος αλάτι, ως το κόκκαλο, είναι ανεξήγητο. Θαύμα θα λέγανε πολλοί, αγράμματοι ή θεομπαίχτες. Εκείνος όχι, κάτεχε τους νόμους της ζωής, τις μαργιολιές της θάλασσας, που σε τραβάει βαθιά στον κόρφο της, εσύ γλυκαίνεσαι κι’ ακολουθείς. Έτσι δρα, έτσι θριαμβεύει, έτσι σε  αποτελειώνει.

          Τον βλέπει πάλι ξανά, άγρια νύχτα, αχάραχτα να χειρονομεί, να φωνασκεί και να χτυπιέται, πέρα δώθε. Άγριο κύμα κι’ αυτός, τρελό και μανιασμένο. Ανυπόταχτος, ίδιος  ως η θάλασσα, η ερωμένη του. Να παίζει, να χάνει το βιος του, μα να κρατάει με τα δόντια, να μην της παραδίνει την ψυχή του. Να κρατάει τη ζωή του, ακέρια, αλώβητη, για να αρχίσει πάλι, ξανά και ξανά, το παιχνίδι της ζωής, που είναι αχώριστο με  το παιχνίδι του θανάτου.

          Πήγε στο σπίτι του άλλαξε τα ρούχα του, φόρεσε χοντρά ζεστά, έριξε στην πλάτη του την γιορτινή μπατανία.  Είναι εδώ πάλι, όπως ο καμένος που αντικρίζει όχι με δέος, αλλά με μίσος την ύπουλη, την άχαρη φωτιά. Άχαρη φωτιά κι’ η θάλασσα, πόσα σπίτια έχει κάψει; Μ’ αυτό το σαπιοκάραβο, πάντρεψε δυο αδελφές, απόκτησε φαμίλια, τέσσερα παιδιά, τα δυο κορίτσι κι’ ένα όνομα σεβαστό. Πριν είχε χάσει άλλα δυο γερά σκαριά, μα σαν διδάχθηκε τις τρικλοποδιές της, δυνάμωσε το μέσα του, πείσμωσε, δεν θα με νικήσεις θάλασσα, είπε και το έκανε πράξη. Τέτοια χειμωνιάτικη νύχτα, πήγε πάλι να τον αποτελειώσει, δίχως να το πετύχει η μαργιόλα. Συνταξιούχος, δεν άραξε με τους απόμαχους της δουλειάς. Άμα πεθάνω στη στεριά, κάηκα, έτσι έλεγε.

          Εδώ είμαι ζωή και θάλασσα κι’ αρμύρα. Εδώ είμαι θάλασσα κι’ αγριεμένο κύμα.
                                                           


Υ.Γ. Πες πως είναι ο Τσίπρας από τη μια, όλη η Ευρώπη, από την άλλη. Πες καλή επιτυχία στον Αλέξη. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο.

Κοσμάς Ηλιάδης

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015



Καλημέρα.

ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Όταν εφόσον και εάν
τραφούν με καλαμπόκι
τα λιοντάρια
και οι λύκοι
αμέριμνοι
θα βόσκουνε
σε καταπράσινα λιβάδια
τότε μπορεί
όταν εφόσον και εάν
να αλλάξουν ρότα
οι βρυχηθμοί της ιστορίας.

Τότε μπορεί να πουν οι ειδικοί
οι κανακεμένοι με τα χάδια της:

«Ήταν πολύ χειρότερα παλιά
πενήντα πέντε και μισό
εκατομμύρια νεκροί
πώς να συγκριθούν
με τους ελάχιστους
τους κάπου δέκα χιλιάδες
αυτόχειρες;

Μπορεί η κάμηλος
να εισέλθει στους ουρανούς
και τι μας κόφτει;

Εδώ είμαστε εμείς
αυτός ο κόσμος
είναι δικός μας.»


Κοσμάς Ηλιάδης

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015



Καλημέρα.


          ΣΕ ΛΙΓΟ

          Το  λεωφορείο διέσχιζε την οδό Θερμαϊκού, που συνδέει τους και τώρα  παραθεριστικούς οικισμούς, Περαίας, Νέων Επιβατών,  Αγίας Τριάδας Θεσσαλονίκης. Σε κάποιο στόρι κλειστού καταστήματος με την επιγραφή «ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΟ» διάβασα την ανακοίνωση:  Ραντεβού σε δυο χρόνια, μεταβαίνω για μετεκπαίδευση στο εξωτερικό. Ελκυστική αοριστία. Πότε έφυγε, πότε συμπληρώνονται τα δυο χρόνια, πότε δηλαδή τελικά επιστρέφει, δεν αναφέρει. Η επιστροφή λοιπόν μπορεί να γίνει σε δυο χρόνια, από την όποιας ημερομηνίας ανάγνωση της ανακοίνωσης. Αν κάποιος διαβάσει την ανακοίνωση, δυο χρόνια παρά μια ημέρα μετά, θα υπολογίσει την επιστροφή, ακριβώς σε δυο χρόνια.  Δηλαδή, σε τέσσερα χρόνια παρά μια ημέρα. Άσε που μπορεί να πάρει κάποια παράταση, μεγάλη ή μικρή.


          Μοιάζει σαν την άλλη πρόχειρη σημείωσε σε κλειστά καταστήματα. Επιστρέφω σε λίγο. Εδώ αυτή η αοριστία είναι τρέλα. Πότε τελειώνει το σε λίγο; Σε λίγο! Το σε λίγο, μπορεί να εκληφθεί χρονικά, από πέντε λεπτά μέχρι πέντε ώρες  (καθ υπερβολήν). Άμα έγραφε ο άνθρωπος, σε πέντε λεπτά, μετράς τα λεπτά, περνάνε πέντε, περνάνε δέκα, είκοσι, κάποια ώρα εμφανίζεται ο καταστηματάρχης, του κάνεις τα παράπονά σου. Όταν όμως γράφει σε λίγο, τι μπορείς να του πεις;


Κοσμάς Ηλιάδης