ΔΙΑΦΟΡΑ μέχρι και ΑΔΙΑΦΟΡΑ

                        66

             ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Όταν θέλεις κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις. (Κοέλιο – Ο Αλχημιστής – εκδόσεις Λιβάνη 1996.)

Τι να πεις; Είναι δόγμα, μαθηματικός νόμος, το είπε, ο θεός παρά κάτι.

Αλλά όμως, μεγαλύτερη μπαρούφα από αυτήν  δεν υπάρχει.

Είναι απάτη κατ’ αρχήν, γιατί  είναι διατυπωμένη σαν ακατάρριπτο δόγμα, κάτι σαν θρησκευτική αλήθεια, θεόθεν πορευόμενη,  ή κάτι αναντίρρητο, σαν Ευκλείδειο  θεώρημα.

Ενώ γνωρίζουμε τη φάρσα, που κατοικεί στη φράση, αντί να την αποκαλύψουμε, κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Χτίζουμε θρόνο για αυτήν, την προσκυνάμε. Την γράφουμε, την αντιγράφουμε, την αναμασάμε, την κλέβουμε.  Ελπίζοντας πως κλέβοντάς την, μπορεί να κλέψουμε και ένα κομμάτι, από την δόξα που την συνοδεύει. Κοέλιο βλέπεις.

Πες  αυτήν την πανάκεια, ως λυτήριο επώδυνων προβλημάτων, που βιώνει ο άνθρωπος σε τούτη τη γη. Επανάλαβέ την, σε κάποιο παλληκάρι εκ γενετής τυφλό, στον εξωσμένο, στον άστεγο, στον άνεργο, στον άπορο. 

Μπορεί να είναι ύποπτη η φράση και για κάποιους άλλους λόγους. Την ευλογούν κυβερνήσεις, ιερατεία, καπιταλιστικές οργανώσεις.

Έκανε μια παράλειψη ο παρά κάτι θεός, δεν έθεσε στη φράση την ιδιότητα της ευχής ή της πιθανότητας. Μακάρι, μπορεί, ίσως. Τότε η φράση θα είχε κάποια δυνητική  πιθανότητα  πραγμάτωσης ή κάποια παραμυθητική γοητεία. Όλα αυτά ανάγονται στη σφαίρα της υποκειμενικότητας, της επί μέρους ή καθόλου αλήθειας. Τόσο  η τρανταχτή φράση του μεγάλου συγγραφέα, όσο και τα δικά μου γραφόμενα.

ΔΙΑΦΟΡΑ μέχρι και ΑΔΙΑΦΟΡΑ

                 64

            ΖΗΣΕ

Το χθεσινό αύριο

είναι το σήμερα που βιώνεις

φρόντισέ το λάτρεψέ το

γιατί δεν είναι μόνο

η μέρα που φεύγει

αλλά και συ που απομακρύνεσαι

λίγο – λίγο από τη ζωή

κάνε κάτι για αυτήν

ζήσε

πριν γίνει

το χτες των οικτιρμών

στάχτη και μπούρμπερη

κουρνιαχτός και σκόνη.

Μην τσαλακώνεις τις σελίδες σου

θα χάσεις τη συνέχεια

δεν θα μπορέσεις να βρεις

τη χαμένη σελίδα

του άναρχου βίου σου

όσο και να ματαιοπονείς.

ΔΙΑΦΟΡΑ μέχρι και ΑΔΙΑΦΟΡΑ

                        63

ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ

Εύχεσαι το

λάθε βιώσας

τέλος πάντων

να σε αφήσουν ήσυχο

όταν τα βλέφαρα υγραίνονται

κι’ ένα δάκρυ αναποφάσιστο

μαδάει φύλλα μαργαρίτας

ή παίζει κορώνα γράμματα

να μείνω ή να κατηφορίσω.

Ποιος σκοτεινός θεός θρονιάστηκε στον πόνο σας

ποια λαχτάρα χειροτόνησε την ειμαρμένη σας

ποια άνθη του κακού, κούφια, ευωδιάζουν υγράλατα

από τα βάθη της κάποτε λαμπρής σοφίας

τυχοδιώκτισα τύχη συντροφεύει τους δρόμους σας 

πληθαίνουνε  πληγές θανατηφόρα βότανα.

Λάθε βιώσας

λάθρα εμποδισμένη ζωή εν θανάτω

παίδες εν καμίνω από τις φλόγες στον πάγο

το κήτος δεν σας θέλει ως Ιωνά

μήτε γοργόνα θα ρωτήσει για το όνομά σας

αχόρταγη Αχερουσία καταβροχθίζει δίχως μέτρημα

έρχεστε φτωχοί να βρείτε τους  φτωχούς

δέκα φτωχοί παραπάνω

να μην εκλείψει η ρίζα της

θα είναι άδικο, αμαρτία να πικραθούν γραβατωμένοι

δεν θα έχουνε κάποιους να σώσουν.

Ας μοιραστούμε καημούς και βάσανα

παράπονα κι’ ελπίδες άμετρες

στην εστία χοχλακίζει το τσουκάλι.

(Τα ίδια ισχύουν  και για το σημερινό, όσα ανέφερα στο χθεσινό, «ΕΦΤΑ ΠΕΠΛΑ» και τέλος)

ΔΙΑΦΟΡΑ μέχρι και ΑΔΙΑΦΟΡΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

                        62

Ρίχνω κέρμα

να ακούσω αγάπης τραγούδι

ο παλιός των ημερών

το λάθος έγινε στα πλήκτρα

συμβαίνει πολλές φορές

και στα γραπτά μου

άλλα θέλω άλλα γράφω.

Τα τζάμια τρίζουν

ουρλιαχτά  σεισμοί

καταρρέουν κτίρια

από το χωριό μου κατέβηκα

έτσι τραγουδάνε τώρα την αγάπη;

Που είναι

Τα ματόκλαδα σου λάμπουν

σαν τα λούλουδα του κάμπου;

Τι απέγινε

του κήπου η κορομηλιά;

Επέζησε ο αετός

χωρίς φτερά;

Ποιο μαύρο πηγάδι κατάπιε

την όμορφη πόλη;

Ποια σκόνη σκέπασε

το βαλς των χαμένων ονείρων;

Που να πήγε τάχα

η βοσκοπούλα που αγάπησα;

Σε ποιο παλαιοπωλείο

να βρίσκεται

το ευαγγέλιο του έρωτα

τραγουδισμένο στη γλώσσα του λαού

Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία;

Δεν με παίρνει, λέω,  φεύγω

πάω πίσω στο χωριό μου.

Μια βαριά διερχόμενη νταλίκα

σκέπασε τα ουρλιαχτά.

[(Προκειμένου να διορθώσω κάποια λάθη, τεχνικής φύσεως - διάταξης, ανεβάζω το παρακάτω κείμενο. Το εκτός παρενθέσεων και αγκυλών.)

(Το σύστημα εδώ δεν δέχεται παραγράφους. Για να θεραπεύσω αυτή την αδυναμία του, αφήνω κενές γραμμές, ανάμεσά τους. Το σύστημα δεν δέχεται υπογραμμίσεις κλπ. )

(Από την άλλη πλευρά, διαπλέκει τα κείμενα, σε έναν αξεδιάλυτο αχταρμά. Χάνεται η ομορφιά του κειμένου ή των στίχων, το χρώμα και το νόημά τους.)]

ΔΙΑΦΟΡΑ μέχρι και ΑΔΙΑΦΟΡΑ

             ΕΦΤΑ ΠΕΠΛΑ

               61

Αν δεις κάποιον, να περνάει από τη γειτονιά σου, καβάλα,  σε κούφιο ξύλινο άλογο με τροχαλίες, ή σε σκούπα, να σπέρνει πεφτάστερα ή πυγολαμπίδες πασπαλισμένες με αστερόσκονη, μην με σκεφτείς, δεν θα είμαι εγώ.

Αν δεις κάποιον, με ένα λαγό ντυμένο με πετραχήλια αγκαλιά, μοιράζοντας χαμόγελα, να τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά και  το ακριβό του τόξο, το πολύχρωμο. Τον κόσμο τούτο τον επάνω ή τον άλλο, φλεγόμενο παράδεισο, κόλαση δροσιάς, κόσμους άλλους, φανταστικούς κι’ ανύπαρκτους, ακόμα  και στο δόλιο του το νου, να μην νοιαστείς, μην τρέξεις, δεν θα είμαι εγώ.

Αν δεις κάποιον με διθέσιο, στη γη ή στον αέρα, να κόβει βόλτες στη  γειτονιά σου, μην με υπολογίζεις, δεν θα είμαι εγώ.

Αν δεις κάποιον με γκρίζα φόρμα της δουλειάς, μα ξασπρισμένη κάπως, με λαμπιρίζουσα τσάπα στον ώμο, να είσαι βέβαιη πως θα είμαι εγώ. Θα έρθω πάλι απρόσκλητος, στα ξαφνικά, να κατοικήσω στα λευκά   όνειρα σου. Να πλουτίσω την αχανή έρημη αυλή σου, με τουλίπες λογιών – λογιών, καταγωγής και χρωμάτων. Να σε γλυκάνω με βότανα αρωματικά που θα φυτέψω, της μέντας, του θυμαριού, του δυόσμου, βασιλικού και γαρυφάλλου. Να αγκαλιάσω την  παραμελημένη δίψα των βαθύσκιων δένδρων σου, να τα ποτίσω, να τα λιπάνω, να τα κλαδέψω. Μα να φυτέψω κι’ άλλα, για να πλουτίσουμε το βασίλειο μας, των πράσινων κελαϊδισμών.  Τότε που θα βογκάει η αυλή σου, βαρυφορτωμένη, από ρόδα και ροδιές, σπουργίτια και αηδόνια. Ακολουθώντας τις γελαστές αμυγδαλιές, θα μπούνε στο χορό οι κερασιές, γεμάτες βόμβο μελισσών.      

Τα εφτά πέπλα της αυγής,  θα ξετυλίξω ένα – ένα, ώσπου να βρω την αλήθεια του κορμιού σου, γυμνή. Θα σε λούσω με  λεμονανθούς και με αυτούς θα μεθύσουμε.